Jeta e Shën Karlo Borromeos
Rreth pesëdhjetë vjet pasi herezia protestante kishte shpërthyer, Zoti ngriti një të ri të thjeshtë për të ripërtërirë fytyrën e Kishës së Tij.
Në vitin 1560, Karlo Borromeo, atëherë njëzet e dy vjeç, u bë kardinal dhe duke përkrahur xhaxhain e tij, Papa Piu IV., administroi punët e Selisë së Shenjtë. Kujdesi i tij i parë ishte drejtimi i Këshillit të Trentit. Ai i nxiti seancat e tij, i drejtoi diskutimet e tij me korrespondencë të vazhdueshme nga Roma dhe me vendosmërinë e tij e çoi atë në përfundim. Pastaj ai filloi një punë akoma më të vështirë—ekzekutimin e dekreteve të saj.
Si arqipeshkv i Milanos, ai kërkoi respektimin e tyre dhe rivendosi tërësisht disiplinën e selisë së tij. Ai themeloi shkolla për të varfërit, seminare për klerikët dhe trajnoi priftërinjtë e tij në përsosmëri.
I papërkulur në mbajtjen e disiplinës, për kopenë e tij ai ishte një baba shumë i butë. Ai ulej buzë rrugës për t’i mësuar të varfërve Pater Noster dhe Ave Maria dhe hynte në baraka, era e keqe e të cilave i detyronte shërbëtorët e tij të largoheshin nga dera.
Gjatë murtajës së madhe ai refuzoi të largohej nga Milano, dhe u gjend gjithnjë pranë të sëmurëve, madje shiti edhe shtratin e tij për ti ndihmuar. Kështu ai jetoi dhe kështu vdiq, një imazh besnik i Bariut të Mirë, deri në orën e tij të fundit duke dhënë jetën për delet e tij.
Reflektimi — Rezolutat e përditshme për të përmbushur, me çdo kusht, çdo detyrë të kërkuar nga Perëndia, janë mësimi i dhënë nga Shën Karlo; dhe një mësim që duhet të mësojmë nëse do ta kapërcejmë natyrën tonë të korruptuar dhe të reformojmë jetën tonë.