Jeta e Shën Gertrudës
Gertruda lindi në vitin 1263, në një familje fisnike saksone, dhe u dërgua në moshën pesë vjeçare për t’u arsimuar në abacinë benediktine të Rodelsdorfit.
Mendja e saj e zhvilluar u kultivua me kujdes dhe shkruante latinisht me elegancë dhe forcë të pazakontë; Mbi të gjitha, ajo ishte e përsosur në përulësi dhe në mortifikim, në bindje dhe në të gjitha detyrat e manastirit.
Jeta e saj ishte e mbushur me mrekulli. Ajo regjistroi në bindje disa nga vizionet e saj, në të cilat gjurmon me fjalë të bukurisë së papërshkrueshme bisedën intime të shpirtit të saj me Jezusin dhe Marinë.
Ajo ishte e butë me të gjithë, më e butë me mëkatarët; e mbushur me përkushtim ndaj shenjtërve të Zotit, ndaj shpirtrave në purgator dhe mbi të gjitha ndaj mundimeve të Zotit tonë dhe ndaj Zemrës së Tij të Shenjtë.
Ajo e drejtoi abacinë e saj me mençuri dhe dashuri të përsosur për dyzet vjet. Jeta e saj ishte një vuajtje e madhe dhe pothuajse e vazhdueshme dhe dëshira e saj për të qenë me Jezusin nuk iu plotësua deri në vitin 1334, kur ajo kishte mbushur vitin e shtatëdhjetë e dytë.
Reflektim — Asnjë përgatitje për vdekjen nuk mund të jetë më e mirë se sa afrimi dhe dorëzimi ndaj Vullnetit Hyjnor—me përulësi, dashuri, me besim të pakufishëm në mëshirën dhe mirësinë e pafund të Perëndisë.
O Zemer e Shenjtë e Jezusit, burim i jetës së përjetshme, Zemra jote asht një furrë e ndezun dashnie. Ti je streha eme dhe sakristia eme.
O Shpëtimtari em i adhurueshëm e i dashtun, ma konsumo zemrën me zjarrin djegës me të cilin Zemra Jote asht e ndezun. Derdhi mbi shpirtin tem ato hire që burojnë nga dashnia Jote. Zemra eme u bashkoftë me Tanden. Vullneti em i ngjasoftë Tandit në çdo gja. Vullneti Jot kjoftë sundimi i tana dëshirave dhe veprave të mia. Amen. (Shën Gertruda)