Jeta e Shën Gjonit
Gjoni, Apostulli i dashur i Jezusit, i biri i Zebedeut dhe vëllai i apostullit Jakob, të cilit Herodi ia preu kokën pas mundimeve të Zotit ishte një nga të paktët fatlumë të pranishëm në Shndërrimit dhe Agonisë së Krishtit në kopsht. Në Darkën e Fundit ai mbështeti kokën në gjirin e Jezusit dhe në orët e Mundimeve, kur të tjerët kishin ikur ose mohuar Mjeshtrin e tyre, Shën Gjoni mbajti vendin e tij pranë Jezusit dhe në fund qëndroi pranë kryqit me Marinë. Nga kryqi, Shpëtimtari që po vdiste, i’a la Nënën e Tij Shën Gjonit, duke e zbuluar Marinë jo vetëm si nëna e apostullit por e mbarë njerëzimit.
Ai ishte i fundit që shkroi ungjillin. Ai e bëri këtë pas kërkesës së ipeshkvinjëve të Azisë, për të luftuar Cerintus-in dhe heretikët e tjerë, dhe veçanërisht doktrinën që atëherë filloi të dilte nga Ebionitët, të cilët pretendonin se Krishti nuk kishte ekzistuar para Marisë. Kjo frymëzoi Shën Gjonin për të na bërë të njohur lindjen hyjnore të Jezusit.
Në vitin e katërmbëdhjetë të Domicianit, gjatë përndjekjes nga ky princ, i dyti pas atij të Neronit, Shën Gjoni pasi u shpëtua mrekullisht nga martirizimi në voj të vluar, u dëbua në ishullin Patmos, ku shkroi Apokalipsin, të cilin e interpretuan Shën Justin Martiri dhe Shën Ireneu. Pas vdekjes së Domicianit, Senati ndaloi veprat e këtij princi të karakterizuara nga një egërsi jashtëzakonisht e madhe. Kështu, nën Nervën, Shën Gjoni mundi të kthehej në Efes dhe të qëndronte atje deri në mbretërimin e Trajanit. Ai themeloi dhe drejtoi të gjitha kishat në Azi. Më në fund, i dërrmuar nga pleqëria, ai vdiq gjashtëdhjetë e tetë vjet pas mundimeve të Shpëtimtarit dhe u varros në të njëjtin qytet të Efesit.
Shën Gjon Ungjilltari qëndroi në Efes deri në fund të jetës. Meqenëse dishepujt vështirë se mund ta çonin në kishë dhe ishte e pamundur për të që t’u mbante një fjalim, ai iu drejtua secilit prej tyre vetëm me këto fjalë: “Fëmijët e mi të vegjël, duajeni njëri-tjetrin.” Më në fund dishepujt e tij dhe besimtarët e pranishëm, të lodhur duke dëgjuar të njëjtën gjë pa pushim, i thanë: “Mësues, pse na e rekomandon gjithmonë këtë?” Atëherë ai u dha atyre këtë përgjigje të denjë për Gjonin: “Sepse ky është urdhërimi i Zotit; dhe nëse e përmbushni atë urdhërim, mjafton.”