Jeta e Shën Silvestrit
Silvestri lindi nga një familje fisnike në Osimo të Ankonas dhe që në fëmijërinë e tij u shqua për dashurinë e tij për studimin dhe sjelljen e tij të mirë. Në rini ai u dërgua nga babai i tij në Bolonjë për të studiuar jurisprudencë, por u këshillua nga Zoti që t’i përkushtohej mësimit të shenjtë. Kjo zemëroi të atin, të cilin Silvestri e duroi me qetësi për dhjetë vjet. Për shkak të virtytit të tij të jashtëzakonshëm, Kanonët e Osimos e zgjodhën atë si anëtar nderi të këshillit të tyre, ku ai u erdhi në dobi njerëzve me lutjet e tij, shembullin e tij dhe predikimet e tij me një zell të tillë sa që ngjalli armiqësi nga ipeshkvi i tij, të cilin ai e kishte qortuar me respekt për skandalet që kishte shkaktuar jeta e parregullt e tij.
Ndërsa ndihmonte në varrimin e një të afërmi të tij fisnik, i cili kishte qenë jashtëzakonisht i pashëm, ai shikoi në arkivolin e hapur dhe duke parë kufomën e deformuar, tha me vete: “Çfarë ishte ky njeri, unë jam tani; çfarë është ai tani, unë do të jem në të ardhmen.” Sapo mbaroi varrimi, duke lexuar këto fjalë të Zotit tonë: “Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, ta mohojë vetveten, ta marrë kryqin e vet dhe të më ndjekë,” ai u tërhoq në vetmi për të arritur përsosmërinë më të madhe; atje ai iu dorëzua lutjes dhe agjërimit, duke ngrënë shpesh vetëm barishte të gjalla. Në mënyrë që të shihej sa më mirë nga njerëzit, ai shpesh ndryshonte vendbanimin e tij; dhe në fund u vendos në Monte Fano, i cili, megjithëse afër Fabrianos, ishte në atë kohë një shkretëtirë. Atje ai ndërtoi një kishë për nder të Atit të shenjtë Benedikti dhe themeloi Kongregatën e Silvestrianëve, nën rregullin dhe zakonin e treguar nga Shën Benedikti në një vegim.
Satani, i ndezur nga zilia, u përpoq në shumë mënyra për t’i tmerruar murgjit e tij, duke sulmuar natën në portat e manastirit. Por shenjti i shtypi sulmet e armikut me një vrull të tillë, saqë murgjit, duke njohur shenjtërinë e atit të tyre, konfirmoheshin gjithnjë e më shumë në qëllimin e tyre të shenjtë. Silvestri ishte i shquar për dhuratën e profecisë dhe të tjera, të cilat i ruante me përulësi të thellë. Kjo ngjalli aq shumë zilinë e djallit, saqë ai e hodhi shenjtin me kokë poshtë shkallëve të oratorit dhe gati e vrau, por Virgjëresha e Bekuar menjëherë i’a riktheu atij shëndetit. Në mirënjohje për këtë bekim, Silvestri i dha asaj devotshmërinë më të ngrohtë dhe të pandërprerë deri në fund të jetës së tij.