Sancta Maria, Mater Dei,
ora pro nobis peccatoribus

Shna Zefi asht pajtori i krejt Kishës e i t’gjitha njeteve por nji karakteristikë e veçantë e tij – absolutisht e nevojshme për krizen e sotme në shoqni – asht BURRNIA e tij. 

Sot, si çdo gja tjeter, anmiku i t’vërtetës po tenton papushim me relativizu në shoqni çdo virtyt e çdo ligj – qoft Hyjnor, qoft natyror – e burrnia veçanrisht duket se po sulmohet ma shumë se çdo virtyt tjetër. 

Asht dobsimi i këtij virtyti – që asht kaq i randsishem per nji familje e shoqni te shnosht – nji ndër shkaqet e kësaj krize morale n’shoqni.

Ç’ka asht burrnia, pse Shna Zefi asht shembulli i persosun i ktij virtyti e pse asht kaq i nevojshem ky virtyt per shoqnin? 

Shum e sulmojn e tremen prej termit ‘burrni’ e shum të tjerë e abuzojn dhe e keqperdorojn kyt dhuratë prej Hyjit. 

Me pak fjalë burrnia asht ai virtyt që e ndihmon mashkullin per me kry detyrën e tij n’tokë, qoftë si babë – biologiik e shpirtnor – e qoftë si bashkëshort. Asht ai virtyt që e shtyn mashkullin me krye detyrimet e tij ndaj Perendis; me pranu e me luftu çdo sfidë që i del përpara me shpresë n’Zot; me mbajt rregull e drejtsi n’jeten e tij; me praktiku vetmohim e me rujt autoritetin e tij n’famije – autoritet i dhanun direkt prej Zotit. 

N’çdo familje, n’çdo shoqni e qytetnim t’shnosht këto karakteristika janë absolutisht t’nevojshme. 

Nese marrim Shna Zefin, shohim se t’gjitha këto karakteristika janë t’pranishme në mënyrë t’përsosun në jeten e tij. E s’kishte si me kenë ndrysh per baben birsus të Zotit tonë Jezu Krishtit. 

Duke nis që në fillim, tradita na tregon se mbasi Maria kishte ba betimin e dlirsis, ai i’u bashkua ktij betimi me nji vetmohim t’shkelqyshem e i qendroi besnik gjatë gjithë jetës. Kur Maria mbeti shtatzanë me Birin e Zotit, ai luftoi aq shumë me veten e pranoi turpnimin e vetes para se t’braktiste Marinë – dlirsinë e shejtninë e t’ciles e njihte shumë mirë.

Në kyt episod, na shfaqen virtyte pa fund t’Shna Zefit, duke fillu pra prej vetmohimit, pranimit të sfidave, e sidomos shpresës n’Zot. E kto t’dyja aq shkelqyshem reflektohen në udhtimin e tij për n’Betlehem e ma vonë n’braktisjen e vendlinjes, punës e rehatisë për nji vend plotsisht t’panjoftun per te, siç ishte Egjipti – per me siguru mbrojtjen e Krishtit e Marisë; e në rikthimin në vendlinje kur situata u qetsua.
 

Sa i papërfytyrushëm asht fakti se si ky burrë (edhe pse i shenjtë) cilsohet prej Zotit si i denjë për me marrë autoritet mbi krijesen ma të shenjtë që Zoti ka kriju – Marinë e Paperlyeme, e kujdes atnor mbi Zotin e gjithësisë – i mishnuem n’familjen e tij. E dimë se aq mirë e praktikoi kyt autoritet sa Jezusi e Maria i’a ndigjunen çdo fjalë – siç lexojmë në Ungjill në rikthimin e Jezusit në Nazaret nga Tempulli i Jeruzalemit mbasi Jozefi e Maria e kishin kërkua për 3 ditë, edhe pse kishte arrit moshën e pjekunisë. 

Sa i perpikt ishte ne sigurimin e jetesës për Familjen e Shenjtë duke praktiku zanatin prej marangozi e duke ia kalu kyt zanat edhe Jezusit.

E gjithë kto virtyte ishin aq t’pelqyshme n’sytë e Perëndisë sa e bekoi me mbrojtje e hire të pafund, duke përfundu me vdekjen ma të lumtun në praninë e Zojës e Zotit – prandaj asht edhe pajtori i vdekjes së lumtun. 

Sa kondradiktore jane gjitha kto karakteristika me ato t’burrit modern i cili përherë e ma shumë po largohet prej detyrimeve te tij ndaj Perendis, ndaj natyrës ndaj familjes e ndaj shoqnis. 

Sa eten t’krishtene sot braktisin Fenë e Krishtit – n’praktike edhe nëse jo n’parim – e mohojnë kalimin e ksaj Feje tek fmit e tyne, duke i lshu komplet te pambrojtun ne durt e anmiqve t’Kishës e t’Zotit!

Sa eten thyejnë tana urdhnimet e Zotit pa asnji hezitim, shpesh herë duke nxit edhe fmitë e tyne në at valle!

Sa eten shkëmbejnë paqen e bekimet e Zotit me rehatinë e rrejshme që bota premton!

Sa meshkuj sot lujn viktimen para pakënaqsis e sfidës ma t’vogel e sa prej tyne – mbasi bazojn krejt shpresen mbi krijesa e jo mbi Krijuesin – bahen sklleven t’frikës e t’dëshpërimit.

Sa meshkuj sot naltsojn pasionet e flliqta të trupit e kotsinat që bota ofron duke u shndërru në sklleven t’mëkatit e t’djallit.
Sa femna të dobta sot mashtrohen prej meshkujve te tillë duke u josh me fjalë boshe. Lidhje të tilla rrjedhimisht janë të destinume për me u shkatrru.
Sa fëmijë sot, për shkak të mungesës së nji figure atnore t’mirfilltë në jeten e tyne, krijojnë idhuj prej shembujve ma të rrezikshëm, ma toksik e ma djallzorë, duke i tërhjekë drejt vetshkatrrimit.

Ne fakt dobsimi i burrnis munena me thanë se asht edhe nji ndër shkaqet e krizës në Kishë. Si eten shpirtnor të grigjes së Zotit, autoritetet kishtare duhet të praktikojn kyt virtyt në mnyrë sa ma të persosun – sidomos përballë ksaj krize kaq shkatrruse siç asht kjo e sotmja. Sa e perhapun asht frika, turpi, tradhtia e sigurisë në Zotin ndaj rehatisë së rrejshme e pasioneve, knaqjes së botës në shkëmbim të të vërtetës, dembelizmi e neglizhenca per me kry detyrat e nevojshme per rujtjen e Fesë e shelbimin e shpirtnave prej nji pjese te madhe të autoriteteve kishatare sot.  

I njajti problem qendron edhe te krerët shekullar, në të cilët mbizotnon ky shpirt i anti-burrnis. Të cilët të skllavnuem prej pasioneve, frikës e lakmis braktisin detyrimet ndaj subjekteve të tyne e shperdorojnë autoritetin e tyne per knaqsi personale.

Ktu qendron nji ndër themelet e asaj çka quejm kriza shoqnore. Shkatërrimi i burrnis sjell shkatërrimin e familjeve. Shkatërrimi i burrnis sjell keqrritjen e brezave t’ri. E si nji efekt domino, prej ksaj vjen shkatërrimi i moraleve n’shoqni. 

Ta lusim pra Shna Zefin, at shembull aq sublim t’burrnis; at shembull t’atyne virtyteve aq t’pranushme e t’bekume prej Perendisë sa e naltsoi si shejtin ma t’madh mbas Shejtes Mari t’Paperlyeme; at shenjt që me veprat e tij frymzoi e ndihmoi gjatë gjithë shekujve burrat e familjet katolike t’cilat shndërrunen boten me shembullin e frytet e tyne. T’dëgjojm fjalët e Kishës Shenjte: “Ite ad Joseph!” – Shkoni te Jozefi për tana nevojat tuja!

Shna Zef, pajtori i Kishës e i etenve t’krishtenë lutu per ne!