Uncategorized

Mrekullia e Fatimas e dëshmuar nga media ateiste e kohës

Artikull nga O Seculo më 15 tetor 1917 për Mrekullinë e Diellit në Fatima

Foto e bërë gjatë Mrekullisë së Diellit në Fatima, e publikuar nga Vatikani në 1951.

Vërtetësia e “Mrekullisë së Diellit” të 13 tetorit 1917, e cila shoqëroi të fundit nga gjashtë shfaqjet mariane të dëshmuara në Fatima të Portugalisë, nga tre fëmijë barinjë, vërtetohet nga raportet bashkëkohore të dëshmitarëve okularë në dy gazeta gjoja ateiste.

 

Në vijim është një përkthim i një artikulli i cili u shkrua në gazetën laike portugeze O Seculo më 15 tetor 1917. Aty jepet një përshkrim i Mrekullisë së Diellit.

 

Me të mbërritur, pas një udhëtimi të gjatë, rreth orës 16:00. në stacionin “Chão de Maçãs”, ku zbritën edhe shumë besimtarë të ardhur nga fshatrat e largëta për të parë “mrekullinë”, papritmas pyeta një djalë të vogël nga karroca nëse e kishte parë Zojën. Me një buzëqeshje sarkastike dhe duke parë anash, ai nuk hezitoi të më përgjigjej:

 

“Unë atje pashë vetëm gurë, karroca, automobila, kuaj dhe njerëz!”

 

Për shkak të një gabimi të vogël, karroca që duhej të na kishte sjellë mua dhe Judah Ruah në Ourém nuk mbërriti, kështu që vendosëm me guxim të ecnim rreth 10 kilometra deri në qytet, pasi nuk kishte vend për ne në karrocën e postës dhe karrocat që prisnin pasagjerët ishin prenotuar prej kohësh. Rrugës pamë grupet e para të njerëzve që ecnin në drejtim të vendit të shenjtë, i cili ishte më shumë se 20 kilometra larg.

 

Pothuajse të gjithë burrat dhe gratë janë zbathur. Gratë mbajnë në kokë çanta të vogla me këpucë sipër, ndërsa burrat mbështeten në shkopinj të trashë dhe janë të pajisur me çadra. Ata, në përgjithësi, janë të pavëmendshëm ndaj asaj që po ndodh përreth tyre, shumë të pavëmendshëm ndaj fshatit përreth dhe bashkëudhëtarëve të tyre, sikur të zhytur në një ëndërr, duke lutur Rruzaren me një melodi të trishtuar. Një grua fillon me pjesën e parë të T’falem Mari; shoqëruesit e saj, në kor, vazhdojnë me pjesën e dytë. Duke ecur me ritëm, ata shkelin në rrugën e pluhurosur, mes pishave dhe ullishteve, për të mbërritur në vendin e shfaqjes para natës, me planin për të fjetur nën dritën e ftohtë të yjeve për të siguruar vendet më të afërta pranë pemës së shenjtë të lisit nga ku do kishin një pamje më të mirë. Me të hyrë në qytet, gratë vendase që ishin infektuar nga virusi i skepticizmit, komentojnë me shaka temën e ditës:

 

“Pra, a do ta shihni shenjtoren nesër?”

 

“Jo unë. Sikur ajo të vinte këtu!”

 

Dhe ata qeshin me kënaqësi, ndërsa pelegrinët e devotshëm vazhdojnë udhëtimin e tyre, indiferentë ndaj gjithçkaje që nuk lidhet me qëllimin e pelegrinazhit të tyre. Në Ourém, vetëm për shkak të dashamirësisë ekstreme mund të gjesh strehim. Gjatë natës, automjetet e të gjitha llojeve mbërrijnë në sheshin e qytetit, duke transportuar besimtarë dhe kureshtarë, duke përfshirë zonja të moshuara të veshura me të zeza dhe të rënduara nga mosha e tyre, por sytë shkëlqenin me zjarrin e flaktë të besimit që i fuqizoi ata të braktisnin me guxim rehatinë e shtëpisë së tyre për një ditë. Në agim, grupe të reja pelegrinësh dalin pa frikë dhe kalojnë nëpër fshat, pa u ndalur për asnjë çast. Heshtja e tyre thyhet nga zëra të fortë dhe harmonikë femrash që këndojnë himne, në kontrast të plotë me vrazhdësinë e njerëzve.

Dielli lind, por pamja e qiellit është kërcënuese. Retë e zeza fluturojnë mbi Fatime. Megjithatë, asgjë nuk i pengon ata që përdorin të gjitha shtigjet dhe mjetet e transportit për t’u mbledhur atje. Automobilat luksoz kalojnë me shpejtësi dhe i bien borive; karrocat e kaut zvarriten në një anë të rrugës; karroca të ndryshme të hapura dhe karroca me sedilje të improvizuara janë të stërmbushura. Pothuajse të gjithë sjellin me vete ushqime modeste, si dhe një racion kashtë për kafshët që e kanë përmbushur me guxim detyrën e tyre, të cilën “Fukaraja” i Asizit (Shën Françesku) i quajti “vëllezërit tanë”. Disa zile tingëllojnë dhe karrocat janë zbukuruar me gjelbërim, por atmosfera festive është përgjithësisht diskrete, njerëzit janë të qetë dhe ka rregull absolut. Gomarët e vegjël lëvizin në buzë të rrugës dhe çiklistët e shumtë si për mrekulli shmangin përplasjen me karrocat.

 

Rreth orës 10:00 qielli u mbulua plotësisht nga retë dhe nuk vonoi shumë dhe filloi të binte shi i dendur. Për shkak të erërave të forta, shirat e dendur godasin fytyrat, lajnë rrugët dhe depërtojnë në kockat e atyre që ecin pa çadër ose formë tjetër mbrojtjeje kundër shiut. Por askush nuk bëhet i paduruar ose heq dorë, dhe nëse disa gjejnë strehë nën pemë, pranë mureve të fermave ose në shtëpitë e largëta që shihen rrugës, të tjerët vazhdojnë të marshojnë me një vendosmëri mbresëlënëse. Vlen të përmenden disa gra, fustanet e të cilave u ngjiten në trup si pasojë e shiut të fortë dhe të vazhdueshëm, duke u dukur sikur sapo kishin dalë nga banja!

 

Një pjesë e madhe e zonës në shqopën e Fatimes, ku thuhet se Virgjëresha do t’u shfaqet fëmijëve bari nga fshati Aljustrel, është përballë rrugës që të çon në Leiria, përgjatë së cilës ishin parkuar mjetet që sillnin pelegrinët dhe spektatorët kureshtarë. Dikush numëroi mbi njëqind automobila dhe mbi njëqind biçikleta, dhe do të ishte e pamundur të numëroheshin karrocat e ndryshme që bllokuan rrugën, një prej tyre ishte një autobus nga Torres Novas, brenda të cilit njerëz të të gjitha klasave shoqërore ishin grupuar së bashku.

 

Por pjesa më e madhe e pelegrinëve, mijëra njerëz që erdhën nga shumë kilometra rreth zonës, së bashku me besimtarët nga krahina të ndryshme të vendit, u mblodhën rreth lisit, të cilin, sipas fëmijëve bari, vizioni do ta zgjedhë për piedestalin e tij dhe që mund të konsiderohet si qendra e një rrethi të madh, në skajin e të cilit vendosen spektatorë dhe besimtarë të tjerë. E parë nga rruga, mbledhja është thjesht fantastike. Shumë prej fshatarëve të urtë, të strehuar nën çadra të mëdha, bashkojnë ngënien e vakteve të tyre të vogla me sjelljen shpirtërore që përfshin himne të shenjta dhe recitimin e Rruzares.

Askush nuk ngurron të ngulë këmbët në baltë për të pasur gëzimin e shikimit të lisit nga afër, mbi të cilin u ndërtua një hark i shtrembët me dy fenerë që lëkunden. Grupet alternojnë duke kënduar lavdërimet e Virgjëreshës Mari; dhe një lepur i tmerruar që kalon nëpër shkurre, shpërqendron vëmendjen e vetëm disa djemve që e kapin dhe e rrahin për vdekje.

 

Po fëmijët barinjë? Lucia, dhjetë vjeç, vizionarja, dhe shoqëruesit e saj të vegjël, Francisko, nëntë vjeç dhe Jasinta, shtatë vjeç, nuk kanë ardhur ende. Ata mbërrinë rreth gjysmë ore përpara kohës së para caktuar të shfaqjes. Vajzat e vogla kurorëzohen me lule dhe sillen në vendin ku është ngritur harku. Shiu bie pa pushim, por askush nuk e humb shpresën. Mbërrinë karrocat me të vonuarit. Grupet e besimtarëve gjunjëzohen në baltë dhe Lucia u kërkon – i urdhëron – të mbyllin çadrat e tyre. Urdhri transmetohet dhe bindja është e menjëhershme, pa ngurrimin më të vogël. Ka njerëz, shumë njerëz, që duken sikur janë në ekstazi; njerëz të prekur emocionalisht, buzët e thara të të cilëve janë paralizuar në lutje, njerëz të trullosur, me duar të mbledhura dhe me sy të shkëlqyeshëm – njerëz që duket se ndjejnë, prekin të mbinatyrshmen.

 

Fëmija thotë se Zoja i foli edhe një herë, dhe qielli, ende i errët, befas fillon të kthjellohet; shiu ndalon dhe duket sikur dielli do të vërshojë fshatin me dritë, të cilin mëngjesi i dimrit e kishte bërë të zymtë.

 

Koha diellore është ajo që udhëheq këtë turmë, e cila numëron tridhjetë ose dyzet mijë, sipas vlerësimeve të paanshme të njerëzve të sofistikuar, të cilët nuk preken nga ndikimet mistike. Manifestimi i mrekullueshëm, shenja e dukshme që u para tregua se do të ndodhë, bind shumë prej pelegrinëve. Më pas shihet një spektakël unik, i pabesueshëm për ata që nuk e kanë parë. Nga maja e rrugës, ku ishin parkuar karrocat dhe ku qëndronin qindra njerëz të cilëve u mungonte guximi për të shkelur në baltë, mund të shihej turma e pamasë që kthehej drejt diellit, i cili duket i liruar nga të gjitha retë dhe në kulmin e tij. Dielli i ngjan një pjate të zbehtë, të argjendtë dhe është e mundur ta shikosh pa përpjekjen më të vogël. Nuk djeg, as verbon. Duket sikur po ndodh një eklips. Por më pas gufon një zhurmë e madhe dhe mund të dëgjohen spektatorët që janë më afër duke bërtitur:

 

“Mrekulli, mrekulli! Një mrekulli! Një mrekulli!”

 

Përpara syve të habitur të njerëzve – emocionet e të cilëve na kthejnë në kohët biblike dhe që janë të zbehtë në një mënyrë të frikshme, vështrimi i tyre u përqendrua në qiellin blu ndërsa dielli pulson [me] lëvizje drithëruese të paparë ndonjëherë, duke sfiduar të gjitha ligjet e gravitetit— dielli kërcente, sipas shprehjes tipike të fshatarëve. Në krye të një omnibusi nga Torres Novas ishte një burrë i moshuar, shtati dhe pamja fizike e të cilit të kujtojnë Paul Deroulede [politikan dhe poet francez i shekullit të 19-të dhe fillimit të shekullit të 20-të], duke recituar Besojmën nga fillimi në fund me një zë të lartë. duke parë diellin. Pyes se kush është dhe më thanë se është z. João Maria Amado de Melo Ramalho da Cunha Vasconcelos.

 

Më pas e pashë duke u ngjitur tek ata rreth tij që kishin ende kapelet e tyre, duke iu lutur me vrull që të hiqnin kapelet përpara një demonstrimi kaq të jashtëzakonshëm të ekzistencës së Zotit. Skena identike përsëriten gjithku, dhe një grua, e gulçuar dhe e larë me lotë shqetësimi, bërtet:

 

“Sa e mjerueshme! Ka ende njerëz që nuk zbulohen para një mrekullie kaq të jashtëzakonshme!”

 

Njerëzit pastaj fillojnë të pyesin njëri-tjetrin se çfarë kishin parë. Shumica e njerëzve pranojnë se shohin diellin të dridhet, të kërcejë; të tjerët, megjithatë, deklarojnë se kanë parë fytyrën e buzëqeshur të Virgjëreshës së Bekuar, betohen se dielli u rrotullua si një rrotë Katerine (Fishekzjarr rrotullues), se u ul pothuajse deri në pikën sa të digjte tokën me rrezet e tij…Disa thonë se e panë atë duke ndryshuar ngjyra në mënyrë të njëpasnjëshme.

 

Është pothuajse tre pasdite. Qielli është pa re dhe dielli vazhdon kursin e tij me shkëlqimin e zakonshëm që askush nuk guxon ta shikojë. Po fëmijët barinjë? Lucia, e cila flet me Virgjëreshën, njofton, me lëvizje të dorës duke u mbajtur në krahët e një burri që e transporton nga grupi në grup, se lufta do të përfundojë dhe se ushtarët tanë do të kthehen. Megjithatë gëzimi nuk rritet tek ata që e dëgjojnë. Shenja qiellore ishte gjithçka. Ka një kuriozitet të madh për të parë dy vajzat e vogla me kurorën e tyre me trëndafila; ka nga ata që tentojnë të puthin duart e shenjtorëve të vegjël, njëra prej të cilëve, Jasinta, më shumë duket se do t’i bie të fikët se sa do të kërcejë; por ajo që të gjithë prisnin – shenja nga qielli – mjaftoi për t’i kënaqur dhe për t’i radikalizuar në besimin e tyre të verbër.

 

 

Shitësit ambulantë ofrojnë fotografi të fëmijëve në kartolina, si dhe karta të tjera që përshkruajnë një ushtar në Forcat e Ekspeditës Portugeze duke menduar për ndihmën e mbrojtëses së tij për shpëtimin e vendit, madje edhe një imazh të Virgjëreshës Mari siç u shfaq në vizionin e fëmijëve. Ky ishte biznes i mirë, dhe sigurisht më shumë para hynin në xhepat e shitësve dhe në kutitë e lëmoshës për fëmijët barinjë, sesa në duart e shtrira të lebrozëve dhe të verbërve, të cilët, duke u përplasur me pelegrinët, ngrinin britmat e tyre therëse…

 

Shpërndarja e turmës bëhet me shpejtësi, pa vështirësi apo çrregullime dhe pa nevojën e një patrulle policie për ta mbikëqyrur atë. Pelegrinët që u larguan të parët ishin ata që mbërritën të parët, duke ecur zbathur me këpucë në kokë ose të mbështetur në shkopinj. Ata shkojnë me shpirtin e tyre në një gjendje lavdërimi të vazhdueshëm, duke sjellë lajmin e mirë në fshatrat që nuk ishin shkretuar plotësisht [për shkak të kaq shumë njerëzve që bënë udhëtimin për në Fatime]. Po priftërinjtë? Disa u shfaqën, duke buzëqeshur, duke u përzier më shumë me spektatorët kureshtarë sesa me pelegrinët e etur për favore qiellore. Ndoshta ishin disa që nuk arritën të fshehin kënaqësinë e cila sigurisht që nuk fshehej as nga fytyrat e triumfuesve.

 

Mbetet për t’u parë se çfarë do të thonë njerëzit kompetentë për vallëzimin makabre të diellit në Fatime sot, që bëri që Hosana të shpërthejë nga zemrat e besimtarëve dhe la mbresa të thella tek ata, duke mos lënë indiferentë as mendimtarët e lirë dhe as të tjerët që shkuan në shqopën tashmë të famshme pa u prekur nga ndonjë shtysë e veçantë fetare.

 

Avelino de Almeida

Lum ata që nuk kanë parë dhe kanë besuar (Gjoni 20:29)

1 Maj – Shën Jozef punëtori

Shën Jozefi - Pajtori dhe Shembulli i Punëtorëve

” Sh’Jozefi e kaloj gjith jeten më nji dugajë të shkretë të Nazaretit porsi zdrukthatar: merret vesht mirtillit, pra, me sa amelcim i kqyrë gjith njata qi, sikurse aj, e fitojnë buken me djersë të ballit: me vend pra thirret e asht Pajtori i puntorve. – Por asht edhe Shemulli i tyne. Të xame prej Sh’Jozefit me e dashte punen e me e shejtnue! Sado qi puna tesh a nji ndeshkim i mkatit, asgjamangut kjo mund te kthehet e te bahet nji mjet shejnijet, mjeft qi puntoret ti njekin msimet qi ju nep me shemull te vet Sh’Jozefi.

 

Por sidomos ndër ditt tona do ta lusim Sh’Jozefin qi ta ruejnë puntorin prej shplaket të shoqalizmit. 

 

Ndër fletët e të perkohshmes sonë kena folë shpesh per ket rrezik te madh qi i kercnohet Europes e botës marë. Tesh prep jena të shternguem me folë, tuj i grishë lexuesat me u bashkue me Papen Shejt diten e Sh’Jozefit, për me ja shperblye Zemres së Krishtit sakrilegjet e kobshme qi i jane ba, e i bahen ende në Rusi prej asajë qeveri te mprapshtë, në të cillen zotnon shoqalizmi, e, çka a ma zi, komunizmi e bolshevizmi. ”  – Lajmtari i Zemres Së Jezu Krishtit (Mars 1930)

Sot më 1 maj, Kisha Katolike nderon Shën Jozef Punëtorin në liturgjinë e saj të shenjtë me një festë të klasit të parë. Megjithëse Shën Jozefi ka qenë prej kohësh pajtori i punëtorëve, kjo ditë feste nuk u krijua deri në vitin 1955 nga Papa Piu XII për të ofruar një model dhe mbrojtës të Krishterë për punëtorët. Kjo ishte veçanërisht e rëndësishme në atë kohë kur koncepti i punës ishte korruptuar prej gabimeve komunisto-socialiste.

 

Data e 1 majit u zgjodh posaçërisht nga Piu XII për të kundërshtuar festimet e Ditës së Majit të Komunistëve, e njohur gjithashtu si Dita e Solidaritetit Ndërkombëtar të Punëtorëve, në vetvete një përkujtim i trazirave të Haymarket të vitit 1886 në Çikago, Illinois. Me themelimin e kësaj feste të re për Shën Jozefin, një datë e lidhur me një lëvizje ateiste u Krishtërua si një ditë kushtuar nderimit të mbrojtësit dhe frymëzimit të vërtetë të të gjithë punëtorëve.

 

Po atë vit—1955—më 1 maj, Piu XII u tha këto fjalë disa punëtorëve italianë për të kujtuar Shën Jozefin si mbrojtësin e tyre:

 

“Shën Jozefi është mbrojtësi më i mirë për t’ju ndihmuar në jetën tuaj, në mënyrë që të jetoni me shpirtin e Ungjillit. Në të vërtetë, nga Zemra e Njeriut-Zot, Shpëtimtarit të botës, ky shpirt është futur në ju dhe në të gjithë njerëzit, por është e sigurt se nuk kishte shpirt punëtori aq të përsosur sa babai tokësor i Jezusit, i cili jetoi me të në intimitetin dhe bashkësinë më të ngushtë të familjes dhe punës. Pra, nëse doni të jeni pranë Krishtit, po jua përsëris “Ite ad Ioseph”: Shkoni te Jozefi!”

 

Në kohën tonë, ekzistojnë dy rryma të rënda që luftojnë kundër kuptimit Katolik të punës.

 

E para është ajo e komunistëve, të cilët e shohin punën si diçka nënçmuese, dhe kështu kërkojnë që të gjithë të ndajnë barrën në mënyrë të barabartë, duke theksuar vlerën e grupit të shoqërisë në një nivel të ekzagjeruar, në mënyrë që pronat, talentet dhe aftësitë individuale të dërrmohen dhe individët të mos mund të marrin meritat e punës së tyre, por këto do t’u jepen të gjithëve njësoj, në kundërshtim me drejtësinë.

 

Rryma e dytë që lufton kundër kuptimit Katolik të punës është ajo e liberalëve.

 

Duke theksuar në një nivel të ekzagjeruar individin dhe të mirën e tij, ata shkatërrojnë çdo nocion të së mirës së përbashkët, dhe duke e parë punën si një barrë, i lejojnë çdo individi “lirinë” për t’u liruar nga ajo barrë, pothuajse në çfarëdo mënyre që është në gjendje, me konkurrencë të shfrenuar, në mënyrë që ai të mund të vendosë të gjithë punën mbi ata që janë poshtë tij, megjithëse do të korrë përfitimet e punës së tyre, në kundërshtim me drejtësinë.

 

Të dyja këto rryma kërkojnë të shkatërrojnë nocionin katolik të punës. Është për këtë arsye se pse ne duhet të shohim vetëm planet e mëshirshme të Pravanit Hyjnor në zbatimin e kësaj Feste nga Papa Piu XII, duke na thirrur përsëri në një nocion katolik të punës, të shenjtëruar dhe nën mbrojtjen e Shën Jozefit.

 

Le të vendosim, pra, ta pranojmë, ta duam dhe ta shenjtërojmë punën tonë, nëpërmjet bashkimit të saj me veprën dhe vdekjen e Jezu Krishtit dhe nën mbrojtjen e lavdishme të Shën Jozefit.

 

“Mençuria u dha të drejtëve pagën e punës së tyre dhe i drejtoi në një mënyrë të mrekullueshme; dhe ajo ishte për ta si një strehë gjatë ditës dhe si drita e yjeve gjatë natës. Aleluja, Aleluja. Nëse Zoti nuk e ndërton shtëpinë, më kot mundohen ata që e ndërtojnë”.

26 Prill – Zoja e Këshillit të Mirë ose Zoja e Shkodrës

Zoja e Këshillit të Mirë - Zoja e Shkodrës

Gjenacano

Disa milje larg qytetit të Romës, ndodhet Gjenacano- një qytet i pasur me histori dhe i bekuar me praninë e një pikture të mrekullueshme të Virgjëreshës së Bekuar, e cila ka një histori të mahnitshme.

 

Origjina e Gjenacanos daton që nga koha e perandorëve romakë. Për shkak të afërsisë me Romën, qyteti u zgjodh nga shumë patricë dhe oborrtarë perandorakë si një vend për vilat e tyre. Kopshtet e gjëra që rrethonin këto vila shpesh shërbenin si skenë për festa perverse, lojëra dhe rituale pagane në nder të perëndive, të cilëve romakët ia atribuonin pjellorinë e fushave të tyre.

 

Një nga këto festime mbahej çdo 25 prill në nder të perëndeshës Flora ose Venus. Për këtë ngjarje, njerëz të të gjitha klasave shoqërore – të lirë dhe skllevër, patricë dhe plebejanë – u mblidhnin së bashku për një festë të madhe. Ky zakon u shpërbë gradualisht dhe tempujt ranë në gërmadha ndërsa fryma jetëdhënëse e krishterimit rigjeneroi popujt e Evropës.

 

Në shekullin e tretë, u dha një urdhër për të ndërtuar një faltore kushtuar Nënës së Zotit nën titullin e Nënës së Këshillit të Mirë mbi rrënojat e tempujve romakë. Por me kalimin e shekujve, në mesjetë faltorja gjendej në formë të mjerueshme nën zotërimin e Agustinianëve. 

 

Petruçia, një vejushë të cilës i shoqi i la një pasuri modeste, jetonte e vetme dhe ia kushtonte pjesën më të madhe të kohës lutjes dhe shërbimeve në kishën e Nënës së Këshillit të Mirë. Ajo pikëllohej kur shihte gjendjen e mjerueshme të objekteve të shenjta dhe u lut me zjarrmi që ato të rindërtoheshin dhe madje mori edhe një iniciativë në këtë drejtim. Pasi mori lejen nga fretërit, ajo dhuroi gjithçka kishte për të filluar restaurimin me shpresën se të tjerët do ta ndihmonin.

 

U hartua një plan për ndërtimin e një kishe madhështore. Megjithatë, sapo kishte filluar ajo ndërmarrje e mundimshme, Petruçia, e cila ishte tashmë tetëdhjetë vjeç, zbuloi se oferta e saj bujare ishte e pa mjaftueshme për të përfunduar fazën e parë të ndërtimit të ri. E për më keq, askush nuk doli ta ndihmonte.

 

Për zhgënjimin e saj, ndërtesa nuk ishte ngritur as tre metra kur ndërtimi u ndal për shkak të mungesës së të ardhurave. Miqtë dhe fqinjët e saj filluan ta tallnin dhe kritikuesit e akuzuan për pamaturi. Të tjerët e qortuan ashpër në publik. Të gjithëve u thoshte: “Fëmijët e mi të dashur, mos i kushtoni shumë rëndësi kësaj fatkeqësie. Ju siguroj se para vdekjes sime, Virgjëresha e Bekuar dhe babai ynë i shenjtë Agustini do të përfundojnë kishën e nisur nga unë.”

 

Më 25 prill 1467, në ditën e festës së pajtorit të qytetit, Shën Markut, filloi një festë solemne me meshë. Ishte e shtunë dhe turma filloi të mblidhej para kishës së Nënës së Këshillit të Mirë. Rreth orës katër pasdite, të gjithë dëgjuan akordet e një melodie të bukur që dukej se vinte nga parajsa. Njerëzit ngritën sytë drejt kullave të kishave dhe panë një re të bardhë që shkëlqente me mijëra rreze të ndritshme; gradualisht iu afrua turmës së shtangur nën tingullin e një melodie jashtëzakonisht të bukur. Reja zbriti mbi kishën e Nënës së Këshillit të Mirë dhe u vendos mbi murin e kishës së papërfunduar të Shën Biaxhios, të cilën Petruçia e kishte nisur.

 

Papritur, këmbanat e kullës së vjetër filluan të binin vetë dhe kambanat e tjera të qytetit ranë për mrekulli në harmoni. Rrezet që dilnin nga reja e vogël u shuan dhe vetë reja u zhduk gradualisht, duke zbuluar një objekt të bukur para syve të magjepsur të spektatorëve. Ishte një pikturë e Zojës duke mbajtur me butësi Birin e saj Hyjnor në krahë. Pothuajse menjëherë, Virgjëresha Mari filloi të shëronte të sëmurët dhe të jepte ngushëllime të panumërta, kujtimi i të cilave u regjistrua për pasardhësit nga autoriteti kishtar vendor.

 

Lajmi për pikturën dhe mrekullitë e saj u përhap në të gjithë krahinën dhe më gjerë, duke tërhequr turma të mëdha. Disa qytete formuan procesione entuziaste për të parë pikturën që njerëzit e quajtën Zoja e Parajsës për shkak të hyrjes së saj qiellore në qytet. Shumë lëmoshë u dhuruan si përgjigje ndaj besimit të palëkundur që Zoja kishte frymëzuar në Petruçian.

 

Mes entuziazmit të përgjithshëm të shkaktuar nga piktura, Zoja dëshironte t’u zbulonte besimtarëve të saj origjinën e vërtetë të afreskut të mrekullueshëm. Dy të huaj të quajtur Gjergji dhe De Sclavis hynë në qytet mes një grupi pelegrinësh që kishin ardhur nga Roma. Ata mbanin rroba të çuditshme dhe flisnin një gjuhë të huaj, duke thënë se kishin mbërritur në Romë nga Shqipëria. Ndërsa shumica e njerëzve kishin refuzuar të besonin historinë e tyre, ajo kishte një rëndësi të veçantë për banorët e Gjenacanos.

Shkodër

Në janar të vitit 1467 vdiq Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Me vdekjen e Skënderbeut, ushtria turke, e çliruar përfundimisht nga Luani Shpërthyes i Luftës, u derdh në Shqipëri, duke pushtuar të gjitha kështjellat, qytetet dhe krahinat e saj me përjashtim të Shkodrës, në veri të vendit.

Megjithatë, kapaciteti i qytetit për të rezistuar ishte i kufizuar dhe pushtimi pritej në çdo moment. 

 

Me rënien e saj Shqipëria e krishterë do të mposhtej. Përballë këtij realiteti, ata që dëshironin të praktikonin besimin e tyre në tokat e krishtere filluan një eksod të trishtuar. Gjergji dhe De Sclavis gjithashtu menduan për mundësinë e arratisjes, por diçka i mbajti në Shkodër, ku ishte një kishë e vogël, e konsideruar si faltore e gjithë trojeve shqiptare. Në këtë kishë besimtarët nderonin një figurë të Zojës, e cila kishte zbritur në mënyrë misterioze nga qielli rreth dyqind vjet më parë.

 

Sipas traditës, ajo kishte ardhur nga lindja. Duke derdhur hire të panumërta mbi të gjithë popullsinë, kisha e saj u bë qendra kryesore e pelegrinazhit në Shqipëri. Vetë Skënderbeu e kishte vizituar këtë faltore më shumë se një herë për të kërkuar me devocion fitoren në beteja. Tani faltorja kërcënohej nga shkatërrimi dhe përdhosja.

 

Dy shqiptarët shkuan në kishën e vjetër për t’i kërkuar Nënës së tyre të Bekuar për këshillën e mirë që kishin nevojë.

 

Atë natë, Ngushëlluesja e të Pikëlluarve i frymëzoi të dy në gjumë. Ajo i urdhëroi ata të përgatiteshin për të lënë vendin e tyre, të cilin nuk do ta shihnin më. Ajo shtoi se edhe afresku i mrekullueshëm do të largohej nga Shkodra në një vend tjetër për t’i shpëtuar përdhosjes nga turqit. Më në fund, ajo i urdhëroi që ta ndiqnin pikturën kudo që shkonte.

 

Të nesërmen në mëngjes, dy miqtë shkuan në faltore. Në një moment ata panë figurën të shkëputej nga muri në të cilin ishte varur për dy shekuj. Ajo qëndroi pezull për një moment dhe më pas u mbështjellë papritur në një re të bardhë përmes së cilës imazhi vazhdoi të dukej.

 

Piktura u largua nga kisha dhe rrethinat e Shkodrës. Udhëtoi ngadalë nëpër ajër në një lartësi të konsiderueshme dhe përparoi në drejtim të detit Adriatik me një shpejtësi që i lejonte dy këmbësorët ta ndiqnin; pasi e ndoqën disa milje, arritën në bregdet.

 

Me besim të pakufishëm, Gjergji dhe De Scalvis ecën mbi dallgët e detit Adriatik.

 

Pa u ndalur, piktura u largua nga toka dhe përparoi mbi ujëra, ndërsa besnikët Gjergji dhe De Sclavis vazhduan ta ndiqnin, duke ecur mbi valët e detit, ashtu si Zoti i tyre kishte bërë 1400 vjet më parë. Kur binte nata, reja misterioze, e cila i kishte mbrojtur me hijen e saj nga nxehtësia e diellit gjatë ditës, i drejtonte natën me dritë, si kolona e zjarrit në shkretëtirë që udhëhoqi hebrenjtë në eksodin e tyre nga Egjipti.

 

Udhëtuan ditë e natë derisa arritën në bregdetin italian. Aty vazhduan të ndiqnin afreskun e mrekullueshëm, duke u ngjitur në male, duke përshkuar lumenj dhe duke kaluar nëpër lugina. Më në fund, ata arritën në fushën e gjerë të Lacios nga ku mund të shihnin kullat dhe kupolat e Romës. Me të arritur në portat e qytetit, reja u zhduk papritur para syve të tyre të zhgënjyer.

 

Gjergji dhe De Sclavis filluan të kërkonin në qytet, duke shkuar nga kisha në kishë duke pyetur nëse piktura kishte zbritur atje. Të gjitha përpjekjet e tyre për të gjetur pikturën dështuan dhe romakët i panë me mosbesim dy të huajt dhe përrallën e tyre të çuditshme derisa mësuan për ngjarjen që kishte ndodhur në Gjenacano.

Miratimi nga Vatikani

Të dhënat që datojnë nga Pali II tregojnë se figura e Zojës, në fillim e quajtur Zoja e Parajsës dhe tani e njohur më mirë si Zoja e Këshillit të Mirë, u shfaq në Gjenacano, Itali, një qytet rreth njëzet e pesë milje në juglindje të Romës më 25 prill 1467, në kishën e vjetër të Santa Marias, e cila ishte nën kujdesin e Agustinianëve që nga viti 1356.

 

Në korrik 1467, Papa Pali II caktoi dy ipeshkvinjë për të hetuar këtë ngjarje të mrekullueshme; asnjë kopje e raportit të tyre nuk dihet se ka mbijetuar. Devocioni ndaj Zojës u rrit. Në vitin 1630, Papa Urbani VIII bëri një pelegrinazh në Gjenacano, ashtu siç bëri Papa Piu IX në 1864. Më 17 nëntor 1682 i Lumi Papa Inocenti XI e kurorëzoi figurën me ar nga Bazilika e Vatikanit.

 

Në 1727 Papa Benedikti XIII i dha klerit të Gjenacanos një oficë dhe meshë të Zojës për 25 Prillin, përvjetorin e Shfaqjes. Diku tjetër festa u mbajt një ditë më vonë, në mënyrë që të mos binte ndesh me atë të Shën Markut Ungjilltar. Më 2 korrik 1753 Papa Benedikti XIV miratoi Bashkësinë e Devotshme të Zojës së Këshillit të Mirë për besimtarët në përgjithësi, dhe ai u regjistrua në të si anëtari i saj i parë; Papa Piu IX dhe Papa Luani XIII ishin të dy anëtarë të mëvonshëm. Më 18 dhjetor 1779, Papa Piu VI, duke ri-aprovuar përkushtimin ndaj Zojës, u dha të gjithë Agustinianëve një oficë me himne, mësime, lutje dhe meshë të përshtatshme për këtë festë; me një indulgjencë plenare edhe për besimtarët, të cilës Papa Piu VIII i shtoi një tjetër për vizitorët e faltores.

 

Më 18 dhjetor 1884, Papa Luani XIII miratoi një oficë të re dhe meshë të ritit të klasit të dytë për të gjithë Agustinianët, ndërsa më 17 mars 1903, ai ngriti kishën e Santa Marias – një nga katër kishat famullitare në Gjenacano – në rangun e bazilikës së vogël. Më 22 prill 1903 ai autorizoi futjen në Litaninë e Loretos të thirrjes Mater Boni Consillii (Nëna e Këshillit të Mirë) për të ndjekur atë të Mater Admirabilis (Nëna e Admirueshme). I njëjti Papë më 21 dhjetor 1893 pat miratuar përdorimin e skapularit të bardhë të Zojës së Këshillit të Mirë për besimtarët dhe në Kuvendin e III të Arbrit (1895) propozoi si mbrojtëse e pajtore të Shqipërisë Virgjërën Nënë të Këshillit të Mirë, e njohur përgjithësisht si Zoja e Shkodrës dhe 26 prilli u shpall si ditë kremte për dioqezat e Shqipërisë.

Meditim mbi Zojën e Këshillit të Mirë nga Imzot George F. Dillon, D.D., 1884

Ka një arsye shumë të veçantë pse Nëna e Zotit duhet të nderohet nën titullin e Zojës së Këshillit të Mirë; sepse nën atë titull Ajo plotëson një nevojë të veçantë. Kjo nevojë është mungesa e Këshillit të Mirë në botë. Ky devocion është, ashtu si ndaj Jezu Krishtit në Zemrën e Tij të Shenjtë, dhe ndaj Shën Jozefit, Mbrojtësit të Kishës Katolike, një devocion i rezervuar për nevojat e besimtarëve në ditët e rrezikshme që vijnë drejt fundit të kohës.

 

Devocioni ndaj Zojës së Këshillit të Mirë është i nevojshëm edhe për këtë arsye: sepse nëse është e vërtetë se vetëm asaj i është rezervuar fuqia për të shtypur të gjitha herezitë në të gjithë botën dhe në të gjitha kohërat, kurrë nuk ka qenë më e nevojshme të dëftohet ajo fuqi e madhe sesa në këto ditë kur të gjitha rrymat e gabimeve dhe ligësive të kaluara bashkohen me rrjedha më të reja, më vdekjeprurëse dhe më të përhapura, për të formuar një përmbytje të madhe gënjeshtre dhe gabimi, të synuara nga autori dhe agjentët e tij për të zhdukur krishterimin nga mendjet dhe zemrat e njerëzve. Është dinakëria e gjarprit djallëzor, që e ka planifikuar të gjithë këtë dhe e ka bërë universale. Është fuqia dhe mprehtësia e tij që e ushqejnë dhe e drejtojnë atë. 

 

Prandaj, është Maria ajo që është e destinuar ta shtypë atë – t’i shtypë kokën, të mos lërë asnjë nga dredhitë e tij të shpërbëra dhe të fshira derisa të gjitha të zhduken prej fuqisë së saj. Është ajo që do t’i japë botës atë Urtësi, Këshillë dhe forcë të nevojshme për betejën e saj të fundit dhe më të tmerrshme. Me dinjitetin e saj më të pastër, virgjëror dhe amnor, prej meritave të pafundme të saj dhe pjesëmarrjes së saj në veprën e Shelbimit Tonë, Ajo do ta shtypë kokën e atij armiku vdekjeprurës të Zotit dhe njeriut, që dëshiron të mbysë Birin e saj në shpirtrat e atyre për të cilët Ai Bir vdiq në Kalvar.

At Pjetër Meshkalla S.J.: Ndër kambë tua, Zoja Mërí

Ndër kambë tua, Zoja Mëri
Janë tue ardhë, qe, tanë bijt t’tú;
Merr dhantinë, që me dashtëní
Zêmra e jonë, o Nanë, t’kushton.

Por n’mos kjoshin zêmrat tona
Aq të bardha, porsi lili:
Ti jé Nana gjithë e jona,
Tjeter shpirti s’na kerkon.

Nanë e dashtun, Nanë e lume,
Nanë e Zotit n’ty mishnue,
Ti e din mirë se n’jetë t’shkretnueme,
Zêmra e eme, o Zojë, ankon.

Ty, o e Qiellve bukuria,
Ty, që ndrite prosi diell,
T’falet, Zojë, t’falet, Maria,
Zani i em, kah lavde t’kndon.

Sheklli e ferri, ah! sa mundohen 
Me m’vû prita, n’mëkat me m’ rrxue;
As un’ s’kam se kuj i ankohem,
Veç Ty, o Nanë, që t’mirën m’don. 

Kur kah Ti un’ sytë i priri,
Njallem n’zêmër plot uzdajë,
Zojë, prej Teje na rrjedh hiri,
Nper Ty shpirti, o Nanë shêjtnon.

Due me t’ dashtë, me t’ dashtë gjithhera,
M’u ndezë flakë n’dashtëní për Ty ;
Me t’avitë due zêmra tjera
Me t’kndue ‘ i lavd që Ty t’madhnon.

Ardhët, po, ardhët, ah! shpejt ardhët dita,
Qi i shkatërruem prej shekllit t’mjerë,
Fluturim, si gjithherë prita,
Ardhsha atje, ku Ti lumnon.

E atje n’qiellë, po para fronit
Shpirti em tue u permbysë,
Ka me u gëzue pergjithmonit:
Tjeter zemra, O Nanë s’m’ dishron. 

Si shkambi n’per rrymë të shekujve
Muret qendrojnë jetike,
Ngulun për rranzë themeleve
t’Rozafës sonë Kreshnike.

Dhe sot, qe feja nipave
Shpresat prap ua gjallnoi,
Le të shkruhet mbi ballë të mureve:
“Nanës që na vorfnoi!”

Njasajë që i ditë prej sulmeve
T’kulshedrës me shtatë krena,
Na u ba mburojë, e të nemuna
S’ duroi t’i shohë kto dhena.

Njasajë… por vaj, na fajeve
Në verbim s’u vume cak,
E Nanës iu randue zemra,
Iku, e la ket prak!

O ju, që parzme hekuri 
Luftuet për besë e fe,
Idhtë tue valvitun flamurin, 
Shenjtnue me gjak e be,

Zgjoniu nën rrasa t’heshtuna,
Çoniu me pa mjerim!
Ndihma e Arbnisë s’pamposhtun
Ç’u ba?… Si drita u shkim!

Po a kurrë thue, ma kurrë Virgjina,
– me gjamë ka e thrret Shqipnia,-
S’do të ndrisë, si ndriti moteve
Përbrî Rozafës… Maria?!

Tepër lënguem kso shtigjesh,
Si fmija mbetë pa nanë,
Per ne ma dritë nuk lëshuene
As yj, as diell, as hanë!

Po a kurrë, ma kurrë s’do të ngrohemi?!
Pa shpresë do të rrimë të presim?
Po a e heshtun gjithmonë vallja
Do të mbesë në terr kah dënesim?!

Jo, jo! Pse qiellëve të epëra 
Zoti me dorë të vet
Ka shkrue: “E Zojës asht Shkodra,
e Zoja e Shkodrës së vet!”.

Qe te ato mure të ndrituna,
– zemra m’a ndien – ’i zani
Një popull në hov të galdimeve
tue brohoritë: “O ngani!”

Ktheu NANË! O ditë ma e bukura
Që Arbnia pret, ago!
Nanë ktheju e epnae hirin:
“N’ Fè Shenjte na vllazno!

At Pjetër Meshkalla S.J.
Shkodër, 1927

Të Ngjallunit – At Gjergj Fishta O.F.M

Të Ngjallunit - At Gjergj Fishta O.F.M

U ngjallë s’deknit: or’ prej dore

Preja mordes si i ka pshtue?

Sí i ka mujtun dyerët mizore,

Si ka pshtue Njai, qi pushtue

Kje prej tjerve ‘i herë mbi dhé?

Per Njatę jam tue lshue bé

Qi prej s’deknish e gjalloi.

 

U ngjallë s’deknit: ftyra e gzueshme

Nen pelhurë nuk rrin mâ ngrit;

U ngjallë s’deknit: e randueshme

M’njanë ânë t’vorrit kaperdít.

Prapët mbi tokë rrin rrasa e eper,

Porsi i forti qi pin teper,

Tu’ u çue Zoti flakuroi.

 

Porsi kúr per gjysë njaj shteku,

Mbas pushimit n’nji lisní,

Prap udhtari jeten preku,

E prej krejet hjedhë n’ajrí

Dushku s’thát nji gjethe t’rame,

Qi prejdeget ardhë e dame

Dalkadalë mbi tâ u ndesh:

 

Njashtu a’ i forti njatë mermerë,

Sypri vorrit qi randote,

Lehtë e dyndi me nji herë,

Kúr prej rrahes mjerí- plote

U kthye shpirti e trupit njitë:

Tha t’ Hyjnueshmit mbetun ngritë:

Çou, se vetë me Ty jam tesh.

 

T’ Izraelit nder t’topitun

Ç’ âsht perhapë nji fjalë e ré!

Ka shndrŷ qiellen si kje pritun

Perendija Hyj – me – né?

O t’ topitun, si kje zâni,

Ka mbarue per jú zalldani,

Aj âsht vetë Shelbuesi Zot.

 

Para Atij n’mbretní t’amshueme

Kush bír robit kishte hypun?

M’i a grabitë mbretnís s’shemtueme

T’parët e moçem Ai ka zdrypun:

D’shiri i bardhë i motit t’hershem,

Friga e rrebtë e anmikut t’mnershem,

Ai Ngadhnjyesi folë kah mot.

 

Njerzvet shęjten qi kallxuene

Shka do t’ siellshin kohët e gjata,

Porsi punët qi veç kaluene

Fmijvet t’vet u kallzon tata,

U diftue ai Diell i ndritshem,

T’ cillin Zoti dheut t’kobitshem

Per gojë t’tyne i a premtoi.

 

Kůr Ageu, kúr Izaija

I a dhanë besen rruzullimit

Se do t’ vite ‘i ditë Mesija;

Kúr i nçuemun prej rrëmbimit

I kndoi ditët qi njehun ishin

Edhe vjet’t qi lé nuk kishin

Danieli n’mend pershkoi.

 

Ishte dritë; e tue lotue

Magdalena e tjerat grá

Rrijshin t’mbytnin tue vajtue:

Nji termek atë botë qe rá,

Fund e maje u dynd Sionne

Edhe sogja e patenzone

Friget m’tokë u kalamend.

 

Nji i perjashtmas djalë i rí

Ndęj mbi vorr prej gurit dhęnun:

Ishte rrfé, po, duka e tí,

Flokut t’borës isht’ petku i endun:

Zęmer- ngrîmes, ‘ cilla e luti

I pergjegji njai fjalë- buti:

Âsht ngjallë s’deknit; s’âsht n’ketë vend.

 

Me t’padukshmet petka mndashit

Le t’shkojë t’zbémt e vjollcës s’irnueme;

Ari t’shndrisë si para tashit;

Zyrja e Fés kú t’thrret e lume

Del, Meshtár, me petka t’mira,

Veshun bardh, rrethue me qira,

T’ngjallnin deket tě kallxò.

 

Prej elterit duel nji zâ:

‘Gzou, o e qiellit Rregjinesha;

Gzou; Hy’i nieri n’tý u bâ

Kúr e jona i u çmue vesha,

Â’ngjallë, vetë si ‘i herë premtote:

Per né lutu: luta e jote

Qo t’jet ligjë Aj i lumi do’.

 

O ju vllazen, kremtja e Zotit

Sot na flet veç gazmend qiellit;

Âsht ditë gostet dita e sotit;

I gzon zęmra sot se t’cillit:

S’gjindet nanë aq e ngurrueshme,

Qi me petka mâ t’lulzueshme

Fmít e vet nuk i veshë sot.

 

I perkuerët t’jét n’hae bujari;

T’két çdo tryeze dhantít e veta:

Gostve t’mdhana i pshuem visari

Le t’kalojë nder shpija t’shkreta,

Para t’vorfnit tryezen shtrue

T’bâjë, i ndershem, me gazmue

N’ketë ditë t’madhe t’t’Naltit Zot.

 

Larg gallata edhe kelthimi

I gazmendit t’panjerzí:

Nuk âsht ky, jo, nuk âsht gzimi

Qi ep i drejti n’brohorí;

Por i paqët e mrenda vendit,

Por qielluer, si shęj gazmendit,

Qi nder valle t’qiellës ushton.

 

O ata t’lumët! mâ i bukur dielli

Shdritë atynve i kremtve t’lume;

Por ç’do t’bâjë, fatziu! Nja’ i cilli

E dredhë kamben n’ravë t’shemtueme

Qi ke deka ka mbaresen?

Në Tenzonë kush e mban shpresen,

Me Tenzonë dikúr gjallon.

E Premtja e Madhe – Njerëzit në Kalvar dhe njerëzit sot

E Premtja e Madhe - Njerëzit ne Kalvar dhe njerëzit sot

Në Golgota, në prani të dy ose tre miliona judenjve, që kishin ardhur në qytet nga të gjitha vendet, Jezusi, Biri i Hyjit, u kryqëzua, një sakrificë shlyese për njerëzimin e rënduar nga të gjitha llojet e mëkatit. Pranë kryqit të Birit të saj të vdekur qëndroi Maria, nëna e Tij, e mbushur me pikëllim; pranë saj Gjoni, nxënësi i dashur dhe e gjunjëzuar në këmbët e Kryqit pothuajse pa ndjenja nga pikëllimi dhe ankthi, duke përqafuar drurin e Kryqit, ishte Maria Magdalen, e penduara. Në të djathtë, i varur në kryq ishte hajduti i penduar i kthyer drejt Shëlbuesit; Në anën e majtë i varur po në kryq, rënkonte një tjetër kriminel me zemër të papenduar, duke blasfemuar të Shenjtin e Izraelit. Rreth Shëlbuesit qëndronin skribët dhe farisenjtë, ajo klasë maskarenjësh hipokrite, të cilët e urrenin, e persekutuan dhe e dënuan Qengjin e pafajshëm Jezus, madje edhe me vdekje, të verbër ndaj të gjitha profecive të profetëve, librat e të cilëve i kishin lexuar, të verbër ndaj mrekullive që Jezusi kishte bërë para syve të tyre për të vërtetuar hyjninë e Tij dhe misionin e Tij, të mbushur me zili dhe urrejtje, fyenin Shëlbuesin në Kryq. Në një distancë qëndronte një turmë e njerëzve kureshtarë dhe indiferentë, të cilët kishin ardhur në Jeruzalem për të marrë pjesë në festën e Pashkës dhe pasi kishin dëgjuar për Jezusin ishin të pranishëm në kryqëzimin e Tij. Jo shumë larg prej tyre qëndronin ushtarët dhe ekzekutuesit, duke ndarë mes tyre rrobat e Shpëtimtarit dhe duke hedhur short mbi to. 

 

Këta ishin njerëzit që rrethonin Birin e Hyjit dhe Shëlbuesin e botës ndërsa pikonte gjak në Kryq, dhe ata janë lloje të njerëzve të sotëm. 

 

Shumë pak ishin atje që u mblodhën pranë Shëlbyesit në besim të palëkundur dhe dashuri të vërtetë, të gatshëm për të vdekur me të, dhe për të. Ishin pak ata që pësuan të gjitha talljet dhe përqeshjet, të gjitha fyerjet dhe blasfemitë, dhe nuk u larguan nga Kryqi. Nga këta, tre ishin veçanërisht besnikë, dmth. Maria, Gjoni dhe Maria Magdalena. Ata të cilët si Maria dhe Gjoni janë të pastër dhe të pafajshëm, ose si Maria Magdalena, që qajnë për mëkatet e tyre, të cilët e dëshmojnë Jezusin me zemër dhe fjalë, lidhen besnikërisht dhe nuk lejojnë që as përndjekjet dhe as vdekja t’i ndajë nga Ai, ashtu si tre besnikët pranë Kryqit. Ashtu si atëherë pranë Kryqit, ashtu edhe sot, numri i besimtarëve është i vogël, dhe i madh është numri i atyre që, si spektatorët indiferent të kryqëzimit, nuk janë as armiq të vendosur të Jezusit të kryqëzuar, as miqtë e Tij të paluajtshëm. 

 

Ata me të vërtetë janë pagëzuar në emër të Jezusit, dhe qëndrojnë në mënyrë sipërfaqësore me Kishën Katolike, të cilën Krishti e themeloi, por ata janë të zhytur në pasivitet, nuk kanë besim të gjallë dhe vazhdimisht lëkunden andej-këtej si një kallam mes botës dhe Jezusit. Ata kanë frikë nga përqeshjet e të ashtuquajturve të mësuar dhe të ndriçuar, shumë prej të cilëve janë të pasqyruar mirë nga skribët dhe farisenjtë, të cilët nuk kanë besim në vetë Krishtin, mbajnë në zemrat e tyre vetëm urrejtje dhe përbuzje për Kishën e Tij; Ata e injorojnë Kryqin, sepse është shumë i rëndë për ndjeshmërinë e tyre; Është e vërtetë që mund të mos kryejnë krime publike, ata çmojnë shumë një emër të mirë, herë pas here edhe zbatojnë ligjin e Kishës, por janë të hapur ndaj çdo gabimi; Veshët e tyre dëgjojnë plot vullnet çdo blasfemi kundër fesë së Jezusit dhe shërbëtorëve të Tij, priftërinjtëve. Në vend që të jetojnë pa frikë dhe me guxim për Krishtin, për besimin e shenjtë që Ai ka mësuar dhe që Kisha vazhdon të na mësojë, ata largohen, heshtin, madje bashkohen me armiqtë e Kishës që të mos përqeshen nga të tjerët. Ata nuk janë as të nxehtë, as të ftohtë; kështu fjalët e Shkrimit të Shenjtë plotësohen nga ata. “Por, mbasi je kështu i vakët, dhe as i ftohtë e as i ngrohtë, unë do të të vjell nga goja ime.” (Apok. 3:16) Zoti i flakë tutje këta të krishterë të vakët, indiferentë, si pështymën dhe i lë ata në vetëshkatërrim.

 

Farisenjtë e vërtetë të kohës sonë janë ata që me dashje i mbyllin sytë dritës së së vërtetës, të cilët kanë lënë mënjanë besimin në Jezusin dhe nuk janë më të prirur për të marrë mësim. Krenaria dhe egoizmi i tyre i ka verbuar ata, me arsyen e tyre të dobët ata synojnë të kuptojnë misteret e të Plotfuqishmit, me intelektin e tyre të dobët synojnë për të kuptuar planet e Tij, madje kërkojnë që të jenë të barabartë me Hyjin; Ata e mohojnë të vërtetën e zbuluar, ata mohojnë ekzistencën e Parajsës dhe të ferrit, ata propozojnë të jetojnë si kafshët, pa Hyjin, por fundi i tyre është shkatërrimi! Shumë pak, duke parë gabimin e tyre, si hajduti në kryq në anën e djathtë të Jezusit, kthehen të penduar drejt Shëlbuesit; Kokëfortë dhe zemërgur si hajduti dhe vrasësi në të majtën e Tij, farisenjtë e kohës sonë nuk pushojnë së blasfemuari të Kryqëzuarin dhe të fyejnë Kishën e Tij të Shenjtë. Këta ndihmohen nga apostatët dhe jobesimtarët, të cilët, si ushtarët dhe ekzekutuesit, ndajnë mes tyre rrobat e tij dhe hedhin short mbi veshjen e plotë të Tij. Këto rroba që ushtarët i ndanë mes tyre, janë të vërtetat që apostatët dhe heretikët ende mbajnë pas apostazisë së tyre nga Kisha. Ata i kanë ndarë këto të vërteta, sepse ata janë ndarë në mijëra sekte, dhe mbajnë vetëm pjesë të së vërtetës, të cilën Jezusi krejtësisht Ia ka besuar Kishës së Tij. “Mbi rrobat e Mia ata kanë hedhur short.” 

 

Kjo veshje e plotë e Krishtit është Kisha e Tij e Shenjtë që nuk mund të ndahet ose të copëtohet, Ajo është Një, dhe duhet të mbetet Një deri në fund të botës. Sa i përket kësaj Kishë të vërtetë, sektet zihen me njëri-tjetrin, të gjithë duan të jenë Kisha e vërtetë pa marrë parasysh se, si ushtari që nga shorti, mori veshjen e plotë kështu vetëm një shoqëri njerëzish mund të jetë Kisha e vërtetë dhe kjo është shoqëria që Krishti ka zgjedhur. 

 

Kështu gjejmë pranë Kryqit në Golgotha klasa të ndryshme të njerëzve të kohës sonë të pasqyruar, domethënë, të pastër dhe të pafajshëm; mëkatarët e penduar, përkrahësit e fortë të Jezusit dhe mësimeve të Tij; gjithashtu edhe të krishterët e vakët, të lëkundur, të krishterë sa për emër; Heretikë kokëfortë, të pafetë e vetëshpallur dhe apostatët. Pra, sot njerëzimi është i ndarë në grupe.

 

Cilit grup i përkitni ju, o shpirt i krishterë? Cilit dëshironi ti përkisni? Zgjedhni! Koha e ndarjes është afër. Zoti e mban në dorën e Tij lopatën për të pastruar dyshemenë e tij. Nëse nuk jeni përkrahës të zjarrtë të Jezusit dhe Kishës së Tij, do të hidheni si byku në stuhinë që po afrohet. Nëse qëndroni me grupin e vogël guximtar në kryq, do të qëndroni të patundur dhe në ditën kur Kryqi do të shfaqet në retë e qiellit, ju, me Marinë, nënën e besnikëve, me Gjonin dhe me Maria Magdalenën, do të triumfoni përgjithmonë, si kalorës fitimtar të Kryqit. Zgjedhni!

Lutje


O Zot Jezus!  Ti që në kryq, duke duruar dhimbjet më torturuese, u lute me zë të lartë për të gjithë njerëzit, të lutemi me përulësi për vikarin tënd, Papa Françeskun për ipeshkvin tonë N., për të gjithë priftërinjtë dhe klerikët, qeverinë, për seminaristat, për fatkeqët dhe të shtypurit, për të gjithë katolikët, që T’i ruash në besimin e vërtetë dhe T’i forcosh, që të mund të të shërbejnë Ty sipas thirrjeve të tyre të ndryshme.  Të lutemi gjithashtu për të gjithë jobesimtarët dhe ata që janë ndarë nga tufa e vërtetë, për Judenjtë dhe për paganët, që ti të mund t’i bashkosh të gjithë në Kishën Tënde të Shenjtë dhe t’i çosh në shëlbimin e përjetshëm. Amen.

Ngadhnija e Kryqit – At Gjergj Fishta O.F.M

Ngadhnija e Kryqit - At Gjergj Fishta O.F.M

Nji ditë nder dit atje n’qytet t’amshuem,

Kur enè ky ligjë t’randë mbarë dheut i vęte,

Nji Galileas, peshkatár i shuem,

Atje po zęte.

 

As n’kambë koturn, as togë mbi shtat nuk kishte,

As shpatë mizore nuk i varej ijes;

Por veç nji Kryq visari i tij t’tânë ishte,

T’ tânë shęj’ i madhnijes.

 

Me atë Kryq në dorë atje m’atë ditë ai duli

E n’sŷ t’Cezarit, t’ Rromës e t’rruzullimit

Në Vatikan ai Krygjen shęjte e nguli

Shęj’n e Shelbimit.

 

Ehu ! kush kisht’ thânë atë herë se n’t’endun t’motit

Cezari e Rroma e rruzullimi unjí

Do t’i a perkulshin gjű’n korís s’Golgotit

Me pervujtni ?

 

Kush kishte thânun se nji bimë zabelit

N’vedi do t’kishte njaq fuqí grumbllue,

Sá shekllit t’ rręjshem fill e prej themelit

Faqe me i ndrrue?…

 

Po, rán n’dritë t’Kryqit idhujt e u rroposen,

Augurt u zhduken, tempujt edhe u rrxuen:

Dodona, Delfi, fallet edhe u sosen

Krejt u harruen.

 

T’ randat veriga u kputen t’robënís,

Tirajt fashiten, doket edhe u dliren;

Habitun fiset t’tâna t’rrokullís,

Kah Kryqi u priren.

 

E n’rreze t’Kryqit, m’t’ cillen vetë Dashtnija

N’mjet tokës e qiellit pezull ndęj per né,

Ata me njohtun xűn se ç’âsht vllaznija

Permbi ketë dhé.

 

Shűjten e dhunshme shkrehi Kanibali,

Robin bujari e thirri vllá n’sy t’Lumit,

E, zęmerdhimbshem, me dorë dhânse ndali

Lott e t’mjeruemit.

 

S’i dau mâ popujt gjuha, e tregu, a fisi,

As s’i dán lume, as male te madhnueshme,

Por u njisuen per Kryq, si degë t’njaj lisi,

Me Fé t’hyjnueshme.

 

Nen ligjë t’dashtnís filloi me gzue atë herë niri

Njatë kohë lirijet prej kahmot t’premtueme,

T’cillen me e dhânun sheklli nuk ka hiri

Veç Krygjes s’lume.

 

T’falem, o Krygjë, shpresa e rruzullimit,

Qi kohen arit, prej Profetësh permendun

E kndue nder kanga, vetem ti njerzimit

Nise m’i a endun.

 

T’ vertetë lirín, po, nierit ti i a prűne,

Popuj e fise me dashtní vllaznove,

T’padijes terrin n’shekull ti perzűne:

Dhén qytetnove.

 

E ků janë rritë veç hijes s’ate burrat,

Qi do t’permenden per sá t’rrjedhe jeta,

Të cillt kerkuen e gjeten t’dijes gurrat

T’kjarta e t’verteta?

 

N’per rreze t’ua Toma, po, e Augustini

Fleten e mendes rrahen nalt kah qiella,

E punët, qi njeh n’Parrěz veç Kerubini,

Na i zbluene t’kthiella.

 

Mjeshtrit i a mbajte doren nder punë t’mbara,

E bukurí Ti para sysh na qite,

Popull a fis qi kurr n’ketë jetë perpara

Njohtun si ki’te.

 

Ti t’shkretë mundqarit i a bekove punen,

E lot mbi dhé nuk lae me rá pa hiri;

Travajët e thyeshme pse shęjtnove e dhunen,

Qi pson i miri.

 

Po, sod këndon robnesha nder travajë,

Kahdo qi âsht shtrî mbretnija e jote e lume,

Ke e din ajo se edhe per fmij të sajë

E ka ‘i jetë t’gzume.

 

O Krygjë, o gurrë, kah rrjedhë per né gjith mshrira.

Deh! Shtrij krahët t’ú kahdo rreh dielli e hâna,

E fise e popuj, sa permbledhë hapsira,

Pershîj të tâna.

 

Pse veç atje, kű kapë mbretnija e jote,

Lirín e pagjen gzon n’ket jetë njerzimi,

Sundon dashtnija, shpresa s’âsht e kote:

Gjindet shelbimi.

 

 At Gjergj Fishta, “Ngadhnija e Kryqit”, “Vallja e Parrizit”

E Enjtja e Madhe

E Enjtja e Madhe

Kisha Katolike përkujton sot themelimin e Sakrificës së Shenjtë të Meshës dhe Sakramentit e Shenjtë të Altarit nga Shëlbuesi ynë. Këtë përkujtim Kisha e ka kremtuar që në epokat e para të krishterimit.

 

Çfarë gjërash të jashtëzakonshme bëri Krishti në këtë ditë?

 

Ai hëngri me apostujt e Tij qengjin e Pashkëve që ishte një lloj i Vetvetes;  hahej me barishte të hidhura dhe bukë pa majë;  e hëngrën në këmbë me rroba të ngjeshura dhe me shkopinjë në dorë, në kujtim të arratisjes së shpejtë të Judenjve nga Egjipti.  (Eksod. 12)

 

Pasi hëngri qengjin e Pashkëve, Zoti ynë me përulësi të thellë lau këmbët e apostujve të Tij, duke i nxitur ata të praktikonin të njëjtën përulësi dhe bamirësi;  më pas, Ai u dha atyre Mishin dhe Gjakun e Tij nën pamjen e bukës dhe verës, për ushqim dhe pije shpirtërore, duke themeluar kështu Sakramentin e Shenjtë të Altarit, Sakrificën e Meshës dhe priftërinë;  sepse kur u tha apostujve: Bëjeni këtë në përkujtimin tim, Ai i shuguroi priftërinj.

Pas kësaj Ai mbajti fjalimin e Tij të fundit në të cilin u këshilloi veçanërisht dashurinë vëllazërore;  tha atë lutje të bukur kryepriftërore, në të cilën Ai iu lut Atit të Tij Qiellor veçanërisht për harmoninë e Kishës së Tij.

 

Më pas Ai shkoi si zakonisht në malin e Ullinjve, ku e filloi pasionin e Tij me lutje dhe nënshtrim ndaj vullnetit të Atit të Tij, duke vuajtur një agoni intensive e cila ishte aq e fortë sa Ai djersiti gjak.  Këtu Juda e tradhtoi Atë në duart e Judenjve, me një puthje të pabesë.  Ata e lidhën dhe e çuan te kryepriftërinjtë, Anas dhe Kefa, ku u dënua me vdekje nga këshilli dhe u mohua nga Pjetri.

 

Cilat ceremoni mbahen në meshën e kësaj dite?

 

Kryqi është i mbuluar me një vello të bardhë në kujtim të themelimit të Sakramentit të Shenjtë të Altarit. Prifti vjen në altar i veshur me rroba të bardha;  Gloria in excelsis këndohet solemnisht, e shoqëruar nga tingujt e kambanave dhe të gjithë të krishterët nxiten që t’i japin lavdërim dhe mirënjohje Zotit që themeloi Festën e Bekuar të Dashurisë.

 

Pas Gloria këmbanat janë të heshtura deri të Shtunën e Madhe për të treguar zinë e Kishës për pasionin dhe vdekjen e Jezusit;  për të na nxitur gjithashtu t’i kalojmë këto ditë në pikëllim të heshtur, duke medituar mbi vuajtjet e Krishtit dhe në kujtim të ikjes së turpshme të apostujve në kapjen e Krishtit dhe heshtjes së tyre gjatë këtyre ditëve.

 

Prifti që kryen shërbimin nuk jep “puthjen e zakonshme të paqes” para Kungimit, sepse në këtë ditë Juda e tradhtoi Krishtin me një puthje.

Pas meshës, Sakramenti i Shenjtë në tabernakull, çohet në procesion në sakristi, në kujtim të kohërave më të hershme të krishterimit,  kur hostet e shenjtëruara për të kunguarit dhe të sëmurët mbaheshin në një vend të përgatitur posaçërisht, sepse nuk kishte tabernakull në altar.  Për më tepër, kjo nënkupton edhe shkuarjen e Krishtit në malin e Ullinjve.

 

Letra dërguar Korintasve (1 Kor. 11:20-32) 

 

Vëllezër, kur mblidheni në një vend, nuk është tani për të ngrënë Darkën e Zotit. Sepse, në të ngrënët, gjithësecili merr darkën e vet më përpara; dhe njëri ka uri dhe tjetri është i dehur. A nuk keni, pra, shtëpi për të ngrënë e për të pirë? Apo përbuzni kishën e Hyjit dhe turpëroni ata që s’kanë asgjë? Çfarë t’ju them juve? T’ju lavdëroj? Për këtë nuk ju lëvdoj.

 

Sepse unë kam marrë nga Zoti atë që ju kam transmetuar edhe juve: Zoti Jezus, po atë natë kur u tradhtua, mori bukën, falënderoi, e theu dhe tha: Merreni dhe hani: “Ky është Trupi Im, që do të dorëzohet për ju; bëni këtë në përkujtimin Tim.”  Gjithashtu, pas darkës, mori edhe kupën, duke thënë: “Kjo kupë është besëlidhja e re në Gjakun Tim; bëni këtë sa herë që të pini, në përkujtimin Tim.” Sepse sa herë të hani nga kjo bukë dhe të pini nga kjo kupë, do të tregoni vdekjen e Zotit, derisa Ai të vijë.

 

Prandaj, kushdo që do të hajë këtë bukë ose do të pijë nga kupa e Zotit padenjësisht, do të jetë fajtor për trupin dhe për gjakun e Zotit. Por secili të shqyrtojë vetveten dhe kështu të hajë nga buka e të pijë nga kupa, sepse ai që ha dhe pi padenjësisht, ha dhe pi një dënim për veten e tij, sepse nuk e dallon trupin e Zotit.

 

Për këtë arsye ka në mes jush shumë të dobët e të sëmurë, dhe shumë vdesin. Sepse, po të shqyrtonim veten tonë, nuk do të gjykoheshim. Por kur gjykohemi, ndreqemi nga Zoti, që të mos dënohemi bashkë me botën.

 

SHPJEGIM 

 

Të krishterët e hershëm ishin mësuar pas kremtimit të Darkës së Zotit, të bashkoheshin në një festë të përbashkët;  ata që ishin në gjendje e furnizonin ushqimin; të pasurit dhe të varfërit merrnin pjesë bashkë, në shenjë dashurie vëllazërore.  Këtë ushqim ata e quajtën “Agape”, “vakt dashurie”.  Në Korint u abuzua me këtë zakon, disa hëngrën para Kungimit atë që ishte sjellë, u dehën dhe ua privuan të varfërve pjesën e tyre. Apostulli e dënon këtë abuzim, duke e shpallur atë një përgatitje të padenjë për Kungimin dhe u kujton korintasve themelimin e  Sakramentit të Shenjtë duke u thënë atyre se çfarë mëkati i tmerrshëm është të marrësh trupin dhe gjakun e Zotit në mënyrë të padenjë, sepse kushdo që e bën këtë e bën veten fajtor për trupin dhe gjakun e Zotit dhe ha e pi gjykimin e tij, domethënë mallkimin e përjetshëm. Prandaj shqyrtoje veten, o shpirt i krishterë, sa herë që merr Kungimin, shiko nëse ke kryer ndonjë mëkat të rëndë që nuk e ke rrëfyer, ose për të cilin nuk të vjen keq.

 

Pse Jezusi ua lau këmbët dishepujve të Tij?

 

Për t’u dhënë atyre një dëshmi të dashurisë së Tij të sinqertë dhe përulësisë së madhe që ata duhet ta imitojnë;  për t’u mësuar atyre se, megjithëse të lirë nga mëkati dhe jo të padenjë për të marrë trupin dhe gjakun e Tij më të shenjtë, këmbët e tyre kishin nevojë për pastrim, domethënë që ata duhet të pastrohen nga të gjitha prirjet e liga që ndotin zemrën dhe të pengojnë Kungimin e Shenjtë të prodhojë efekte frytdhënëse në shpirt.

 

Çfarë është Tenebrae dhe cili është kuptimi i saj?

 

Është oficja që thonë klerikët të mërkurën, të enjten dhe të premten e kësaj jave, e shoqëruar me vajtimet e profetit Jeremi dhe ceremoni të tjera.

 

Fjala Tenebrae

 

Tenebrae do të thotë errësirë dhe përfaqëson lutjet e bëra më parë në orët e errëta të mëngjesit.  Në Tenebrae Kisha vajton pasionin dhe vdekjen e Jezusit dhe i nxit fëmijët e saj të kthehen te Hyji;  Prandaj, ajo përdor ato fjalë vajtuese të Jeremisë: “Jerusalem!  Jeruzalem, kthehu te Zoti, Hyji yt!”

Si duhet të marrim pjesë në shërbesën e Kishës në këtë ditë?

 

Kisha përkujton në këtë ditë themelimin e Sakramentit të Shenjtë të Altarit;  Prandaj ne duhet të konsiderojmë me një besim të thellë se Jezusi, Mësuesi dhe Shpëtimtari ynë hyjnor, është me të vërtetë këtu i pranishëm;  ne duhet ta adhurojmë Atë si Birin e Hyjit, i cili u bë njeri për të na shëlbuar;  duhet të admirojmë dashurinë që e nxiti Atë për të themeluar Sakramentin e Shenjtë, që Ai të mund të jetë gjithmonë me ne;  dhe duhet ta falënderojmë Atë për të gjitha hiret e paçmueshme që ne marrim nga ky Sakrament.

 

Shënim

Nëpër katedrale, në këtë ditë bekohen vajrat e shenjta që përdoren në Pagëzim, Konfirmim, Urdhrin e Shenjtë dhe Vajim, si edhe në shenjtërimin e pagëzores dhe të gurit të altarit.  Le të falënderojmë Zotin tonë për themelimin e këtyre Sakramenteve në të cilat përdoren vajrat e bekuar.

E Diela e Larit

E Diela e Larit

Herët në mëngjesin e kësaj dite, Jezusi niset për në Jerusalem, duke lënë Marinë, nënën e Tij, Martën, Maria Magdalenën dhe Llazarin, në Betani. Nëna e dhimbjeve dridhet kur sheh Birin e saj tëksa përbadhet me rrezikun, sepse armiqtë e Tij janë në pritje të rrëzimit të Tij; por nuk është Vdekja, është Triumfi, që Jezusi do të marrë sot në Jerusalem. Mesia, përpara se të gozhdohet në Kryq, do të shpallet Mbret nga njerëzit e qytetit të madh; fëmijët e vegjël do t’i bëjnë rrugët e saj të jehojnë me Hosana-t e tyre drejtuar Birit të Davidit; dhe kjo në prani të ushtarëve të Perandorit të Romës, dhe të Kryepriftërinjve dhe Farisenjve – të parët, duke qëndruar nën flamurin e Shqiponjave të tyre;të dytët, të shtangur nga inati.

 

Profeti Zakari e kishte parathënë këtë Triumf që Birit të Njeriut do ti jepej disa ditë përpara Mundimeve të tij dhe që ishte përgatitur për të nga gjithë përjetësia. Ngazëllo me të madhe, o bijë e Sionit, lësho britma gëzimi, o bijë e Jeruzalemit! Ja, mbreti yt po të vjen; ai është i drejtë dhe sjell shpëtimin, i përulur dhe i hipur mbi një gomar, dhe mbi kërriçin e një gomari. Jezusi, duke e ditur se kishte ardhur ora për përmbushjen e kësaj profecie, veçoi dy nga pjesa tjetër e Dishepujve të tij dhe i urdhëroi të shkojnë te një gomar dhe kërriçi i saj, të cilin do ta gjenin jo larg. Ai kishte arritur në Betfagë, në malin e Ullinjve. Dy Dishepujt nuk humbasin kohë në ekzekutimin e urdhrit të dhënë nga Mjeshtri i tyre hyjnor; dhe gomarin dhe kërriçin e çojnë shpejt në vendin ku Ai po qëndronte.

 

Etërit e shenjtë na kanë shpjeguar misterin e këtyre dy kafshëve. Gomari përfaqëson popullin hebre, i cili kishte qenë prej kohësh nën zgjedhën e Ligjit; kërriçi, mbi të cilin, siç thotë Ungjilltari, askush nuk është ulur ende, është një figurë e botës paganë, të cilën askush nuk e kishte nënshtruar ende. E ardhmja e këtyre dy popujve do të vendoset brenda pak ditësh, pra: judenjtë do të përjashtohen sepse kanë refuzuar të pranojnë Jezusin si Mesia; paganët do të zënë vendin e tyre, do të adoptohen si populli i Hyjit dhe do të bëhen të urtë dhe besnikë.

 

Dishepujt shtrinë rrobat e tyre mbi kërriç; dhe Shpëtimtari ynë, që profecia të përmbushej, u ul mbi të dhe vazhdoi drejt Jeruzalemit. Sapo u mor vesh se Jezusi ishte afër qytetit, Shpirti i Shenjtë veproi në zemrat e atyre judenjve që kishin ardhur, nga të gjitha anët, për të kremtuar festën e Pashkës. Ata dalin për të takuar Zotin tonë, duke mbajtur degë palme në duar dhe duke e shpallur me zë të lartë Atë Mbret. Ata që kishin shoqëruar Jezusin nga Betania iu bashkuan turmës entuziaste. Ndërsa disa shtronin rrobat e tyre rrugës, të tjerë prenë degë nga palmat dhe i shpërndanë përgjatë rrugës. Hosana është britma triumfuese, që i shpall të gjithë qytetit se Jezusi, Biri i Davidit, ka bërë hyrjen e Tij si Mbreti i saj.


Kështu Hyji, në fuqinë e Tij mbi zemrat e njerëzve, siguroi një triumf për Birin e Tij dhe pikërisht në qytetin që, disa ditë më pas, do të kërkonte Gjakun e Tij. Kjo ditë ishte një ditë lavdie për Jezusin tonë dhe Kisha e Shenjtë do të na bënte të ripërtërinim çdo vit kujtimin e këtij triumfi të Njeriut-Zot. Menjëherë pas lindjes së Emanuelit tonë, ne pamë dijetarët që vinin nga Lindja e Largët dhe kërkonin në Jeruzalem Mbretin e Judenjve, të cilit ata synonin t’i ofronin dhuratat dhe adhurimin e tyre; por është vetë Jeruzalemi që tani shkon të takojë këtë Mbret. Secila prej këtyre ngjarjeve është një dëftesë e Mbretërisë së Jezusit: e para, nga paganët; e dyta, nga judenjtë. Të dy duhej t’i bënin Atij këtë nderim mbretëror përpara se të vuante Mundimet e Tij. Mbishkrimi që do të vendoset në Kryq, me urdhër të Pilatit, do të shprehë karakterin mbretëror të të kryqëzuarit: Jezusi i Nazaretit, Mbreti i Judenjve. Pilati – Guvernatori romak, pagani, frikacaku i poshtër – ka qenë, pa dashje, përmbushësi i një profecie; dhe kur armiqtë e Jezusit insistojnë që mbishkrimi të ndryshohet, Pilati nuk do tu japë asnjë përgjigje veç kësaj: Atë që kam shkruar, e kam shkruar. Sot, janë vetë Judenjtë ata që shpallin Jezusin si Mbretin e tyre: ata së shpejti do të shpërndahen, si ndëshkim për revoltën e tyre kundër Birit të Davidit; por Jezusi është Mbret dhe i tillë do të jetë përgjithmonë. Kështu u vërtetuan fjalë për fjalë fjalët që i tha Kryeengjëlli Marisë, kur i shpalli asaj lavditë e Fëmijës që do të lindte prej saj: Hyji Zot do t’i japë Atij fronin e Davidit, atit të Tij; dhe Ai do të mbretërojë në shtëpinë e Jakobit përjetë. Jezusi e fillon mbretërimin e Tij mbi tokë pikërisht sot; dhe ndonëse Izraeli i parë së shpejti do të heqë dorë nga sundimi i tij, një Izrael i ri, i formuar nga disa besimtarë të Izraelit të parë, do të ngrihet në çdo komb të tokës dhe do të bëhet Mbretëria e Krishtit, një mbretëri e tillë që asnjë monark tokësor nuk e kishte imagjinuar ndonjëherë në fantazitë e tij më të çmendura.

9 Prill – Shën Maria e Egjiptit

Jeta e Shën Marisë së Egjiptit

Në moshën dymbëdhjetëvjeçare, Maria u largua nga shtëpia e të atit që të mund të mëkatonte pa kufizim dhe për shtatëmbëdhjetë vjet jetoi e turpëruar në Aleksandri. Pastaj ajo ju bashkua një pelegrinazhi për në Jerusalem dhe ngatërroi shumë në mëkat të rëndë. Ajo ishte në atë qytet në festën e Lartësimit të Kryqit të Shenjtë dhe me turmën shkoi në kishën që përmbante Drurin e çmuar. Pjesa tjetër hyri dhe adhuroi; por Maria u ndalua në mënyrë të padukshme. Në atë çast mjerimi dhe ndotja e saj shpërtheu mbi të. Duke iu kthyer Nënës së Papërlyer, fotografia e së cilës përballej me të në verandë, ajo u betua që tani e tutje të bënte pendesë nëse mund të hynte dhe të qëndronte si Magdalena pranë Kryqit. Pastaj ajo hyri brenda. Ndërsa ajo u gjunjëzua para Zojës kur doli nga kisha, i erdhi një zë që i tha: “Kalo Jordanin dhe do të gjesh paqe”. 

 

Ajo shkoi në shkretëtirë dhe atje, në vitin 420, dyzet e shtatë vjet më pas, e takoi Abatin Zosimus. Ajo i tha se për shtatëmbëdhjetë vjet këngët dhe skenat e vjetra e kishin tunduar; dhe që atëherë, ajo kishte pasur paqe të përsosur. Me kërkesën e saj ai i solli të Enjten e Madhe Trupin e Shenjtë të Krishtit. Ajo i kërkoi atij që të kthehej përsëri pas një viti, dhe këtë herë ai gjeti kufomën e saj në rërë, me një mbishkrim që thoshte “Varroseni këtu trupin e Marisë mëkatare”.

 

Meditim – I Lumi Gjon Kolombini u kthye tek Hyji duke lexuar jetën e Shën Marisë së Egjiptit. Le të mësojmë edhe ne prej saj që të mos kënaqemi me rrëfimin dhe vajtimin e mëkateve tona, por të largohemi nga ajo që na shtyn t’i kryejmë ato.

Mater Dolorosa – At Gjergj Fishta O.F.M

Mater Dolorosa - At Gjergj Fishta O.F.M

Pezull ndërmjet tokës e qiellit,
Atje mbi krep t’ Golgotit,
N’per ag t’pergjakshem t’diellit
Ulë kryet i Biri i Zotit,
Mbasi me ‘i zâ t’pushtushem
Dha shpirtin e hyjnushem
Nder duer të Atit t’vet.


E Ama, zbè si qiri,
Prej dhimbet e bâme gurë,
E sheh kah kryt i Biri
E ulë permbi krahnur:
E sheh, e mâ fort zêmra
I therë atë botë, e thêmra,
Tuj u dridhë, mâ n’tokë s’i shklet,


Por, kah s’don me mendue
Se i Biri shpirt ka dhân,
I kande me kujtu
Se Ai don ndo’i fjalë me i thân;
Prandej me dashtuni,
I qaset Krygjes s’Ti
E i thotë plot ambelcim:


– Qe Nâna e jote, o Djalë!
Qe Nâna, o Bir, afer teje!
A don me m’thânë ndo’i fjalë,
Qi ule kryet prej meje? –
Po a fort gojen t’idhnuene
Me atë tamth, qi tash t’a kuene
Kta njerz të lém n’verbim? –


Por n’Kryq i Biri shuete,
E veç nji ushtimë termetit
Qi t’dekunt n’vorr i shquete,
Qi trandte ujët e detit,
Qi male e krepa çáte,
Qi n’tempull tisin çáte,
Per Tê t’pergjegjun kjè!


U dridh atë botë e Ama,
Por krejt s’e la shpresa;
E tue shungllu endè gjâma,
Tu’ u trandë e dheut ndertesa,
Me dorë kamben ia prekë,
Me shpresë se nuk ka hjekë,
Se shpìrt s’ka dhânë endè.

 

Porse me dorë tue ndî’,
Se kamba ftofun ishte
Me gjak e cilla ishte rî,
Tue pá se Djalë mâ s’kishte,
‘Oooh’ fshâni ‘i herë prej dhimbet,
E, si nji dritë që shkimet,
Gadi nen Kryq u pak.


E pánë Engjujt te qielli
E ftyren me fletë mblune;
U muz mâ kobshem dielli,
Humneret prap gjimune:
I Amshuemi, edhe Atê e pá,
E dhimbë per Tê i rá,
E mnís atë herë vû cak.


U vesh në zí natyra,
Bregut u thane plepat,
U vrâ e qiellës pasqyra,
Plasen prap dhimbet krepat,
E u vyshken fushës zymylat,
E heshten n’mal bylbylat:
Mbarë rruzullimi ankoi.


Vetë Rromakut gjaksor
Që t’Birin ja bâni t’dekun,
Zêmra i gufoi n’krahnur,
Ashtû ka’ e pà të lmekun:
E kah prej malit zdrypi
Ai t’Lumit mshirë i lypi,
Pse aq t’dhimbshme Nânë mjeroi.


Veç ti, moj zêmra jême,
Veç ti të lodhët nuk ké,
E, egersue, nuk trême
Ashtú ka’ e sheh ti zbé,
Njatê, qi kje nder bija
Si lil nder kulumrija,
Si drita kúr agon.


Po kje se ti nuk pihe
N’gjith ketë mjerí t’shemtueme,
Po kje se ti nuk shkrihe
Kah sheh sa Nânës t’bekueme
Heshtat zêmren i a therin,
Mâ t’fortë se ty mermerin,
M’ kallzo se kû kerkon?